به یاد دکتر حبیب‌الله فقیهی‌نژاد

( زادۀ یازدهم آذر یک‌هزار و سیصد و پانزده در اوز، درگذشته پنجم دی‌ماه یک‌هزار و چهارصد و دو در تهران)

هادی صدیقی: دکتر حبیب‌الله فقیهی‌نژاد را به‌واسطه دوستی با پدربزرگ و دایی مادرم که همکلاس بودند و نیز نسبت خانوادگی می‌شناختم. ولی آشنایی نزدیک هیچ‎گاه میسر نشد تا روز افتتاح دانشگاه پیام نور مرکز اوز خیریه برادر بزرگوارشان جناب منصور فقیهی‌نژاد در سال ۱۳۸۰ در شهر اوز.

 آن‌روز و اولین دیدار را هنوز در خاطر دارم. نزدشان رفتم و خود را معرفی کردم و به گرمی پاسخ گرفتم. از آنجا ارتباط ما شکل گرفت. ارتباطی که گاه ایمیلی بود و گاه تلفنی و گه گاه با نامۀ کاغذی. با خطی خوش و تمیز می‌نوشتند که نزد خود آنها را نگه داشته‌ام. چندبار از ایشان اجازه گرفتم با من مصاحبه کنند تا زندگینامه‌ا‌شان را منتشر کنم هربار مرا به کتاب‌هایشان ارجاع می‌دادند و می‌گفتند از آنها بنویس چرا از من بنویسی.

شبی در مرداد نود و پنج به منزلشان رفتم و تا پاسی از شب دو نفری به گفت و گو نشستیم و از هر دری سخن گفتیم. استاد بالاخره لب به سخن گشود و از زندگی‌‌اش بریم گفت. از کودکی و تحصیل در اوز تا کسب دکترای فیزیک از انگلستان. از خوبی‌ها و سختی‌های زندگی در خارج از کشور. از علاقه‌مندی‌های شخصی‌اش و اوقات فراغتش گرفته تا دغدغه‌های اجتماعی‌اش. بسیار برای دکتر محمد مصدق احترام قائل بود. از دانشگاه جندی شاپور اهواز و بخش فیزیکش برایم خاطره‌ها تعریف کرد و از چگونگی برگزیده شدن به عنوان مدیر گروه فیزیک آنجا برایم گفت. آخرین ترجمه‌هایش  و کتابهایی که روی آنها کار می‌کرد را نشانم داد و از سختی‌های ترجمه به خاطر عمل چشم و مشکل جراحی‌ چشم گفت. از تجربه‌های شغلی و زندگی در شهرهای مختلف صحبت کرد. از زنده‌یاد همسرش و دوستان و فرزندانش برایم گفت….

شب عجیبی بود. شبی که دوست نداشتم زود تمام شود. دوست داشتم او بیشتر بگوید و من بیشتر گوش دهم. آن شب یکی از شب‌های المپیک ریو بود و تیم‌ وزنه برداری ایران مسابقه داشت. استاد می‌خواست تا نیمه شب بیدار بماند تا مسابقات را ببیند و بعد بخوابد.

من هم فرصت را مغتنم شمردم و از محضرش در آن شب بهره‌ها بردم. از خودم و اقوام پرسید. گویی بهترین دیدارم با استاد می‌خواست تبدیل به آخرین دیدار شود. پس از آن تلفنی در گفت و گو بودیم ولی دیگر به‌واسطه قرنطینه دوران کرونا و سپس بیماری استاد، امکان دیدار مجدد امکان پذیر نشد.

این عکس را نیز همان شب از او گرفتم. شبی که خاطره‌اش تا همیشه با من خواهد ماند.

 یاد و نامش گرامی

هادی صدیقی؛ شامگاه پنجم دی‌ماه یک‌هزار و چهارصد و دو- تهران