برکه‌ها؛ جایی که جنوب از آن نفس می‌کشد!

احمد قاضی زاده: در جنوب سرزمین پهناور ایران، آب فقط یک نیاز نیست؛ معناست.

معنا؛ به زندگی، به حیات و به جان

اینجا هر قطره باران، رویدادی بزرگ است و هر برکه، حافظه‌ای زنده از سال‌هایی که مردم این سرزمین با دستان پینه‌بسته، بهشتِ آب را در دل خاک ساختند.

اما امروز، جنوب دیگر آن جنوب گذشته نیست.

ابرها کم‌جان‌تر شده‌اند، باران کم‌حرف‌تر، و زمین تشنه‌تر از همیشه.

تغییرات اقلیمی و چند سال خشکسالی پی‌درپی، حیات این سرزمین را به حاشیه‌ای نگران‌کننده رانده است. درست در همین روزهاست که اهمیت برکه‌ها، نه فقط مهم، بلکه حیاتی می‌شود؛ حیاتی برای آب، برای مردم، برای آینده.

برکه‌ها شاهکار معماری و مهندسی بومی هستند؛ سازه‌هایی که بدون تکنولوژی‌های پیچیده و فقط با فهم دقیق از دانش بومی، طبیعت و ایمان به باران ساخته شدند.

 این مخازن کهن، هزاران بار زندگی را از خشکی نجات داده‌اند؛ از آبِ نوشیدنی گرفته تا زنده نگه داشتن حیات هر موجود زنده.

نادیده گرفتن هر برکه، یعنی پاک کردن بخشی از تاریخ یک قوم.

خراب شدن هر مخزن، یعنی از دست دادن دانشی که نسل‌ها آزموده‌اند.

و خشک شدن هر برکه، یعنی یک زخم تازه بر پیکر جنوبی که قرن‌هاست با بی‌آبی جنگیده و سربلند مانده.

امروز برکه‌ها فقط تشنه‌ی آب نیستند؛

تشنه‌ی نگاه ما هستند.

تشنه‌ی مسئولانی که باید بشنوند.

تشنه‌ی مردمی که باید بدانند.

تشنه‌ی نسلی که باید بفهمد این سازه‌ها فقط گودالی پر از آب نیستند؛

*این‌ها صندوقچه‌های امیدند.*

در روزگاری که هوا گرم‌تر و زمین خشک‌تر می‌شود، برکه‌ها دیگر یک میراث گذشته نیستند؛

آن‌ها خط دفاع نخست جنوب در برابر بحران‌های آبی آینده‌اند.

اگر برکه‌ها بمانند، جنوب می‌ماند.

اگر از آن‌ها محافظت نکنیم، چیزی بیش از آب را از دست خواهیم داد؛ تکه‌ای از هویت خود را از دست داده‌ایم.

امروز زمان آن رسیده که قدر این سازه‌های تاریخی را دوباره بفهمیم، از آن‌ها پاسداری کنیم، و اجازه ندهیم غرور جنوبی‌مان زیر خاک فراموشی دفن شود.

احمد قاضی زاده؛ عضو هیأت امنای آب انبارهای شهرستان اوز

 ۹ آذرماه ۱۴۰۴