گفت و گو با دکتر شهلا نوروزی جراح و متخصص زنان وزایمان

پیام اوز/ ابراهیم احمدی: دکتر شهلا نوروزی فرزند ابراهیم، جراح و متخصص زنان و زایمان، متولد اوز است. تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان زمین‌پیمای اوز به اتمام رسانده، در مدرسه راهنمایی شهید قادری‌نژاد ادامه تحصیل داده است. دوران دبیرستان دانش‌آموز دبیرستان‌های ثریانژاد و رهنما بوده است. در سال ۱۳۷۶ دیپلم می‌گیرد و در کنکور شرکت می‌کند و دارای رتبۀ ۹۰۰ می‌شود اما با توجه به این‌که به رشتۀ پزشکی در دانشگاه‌های معتبر علاقه‌مند بوده است، از انتخاب رشته‌های غیرپزشکی خودداری می‌کند. در کنکور سال ۷۷ مجدداً شرکت می‌کند و موفق به کسب رتبۀ ۲۳۴ می‌شود و رشتۀ پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز را انتخاب می‌کند و پس از پذیرفته شدن در این رشته، از مهر ۷۷ در این دانشگاه مشغول به تحصیل می‌شود. در سال۸۴ به‌عنوان پزشک عمومی فارغ‌التحصیل می‌شود و طرح نیروی انسانی خود را در بیمارستان امیدوار اوز آغاز می‌کند.

پس از اتمام طرح نیروی انسانی، در سال ۱۳۸۶ در امتحان دستیاری زنان و زایمان (تخصص) شرکت می‌کند و در رشتۀ تخصص جراحی زنان و زایمان دانشگاه علوم پزشکی سنندج پذیرفته می‌شود. دکتر نوروزی پس از گذراندن ۴ سال دورۀ دستیاری، در سال ۱۳۹۰ به‌عنوان متخصص و جراح زنان و زایمان فارغ‌التحصیل می‌شود. طرح نیروی انسانی تخصص زنان و زایمان را به مدت دو سال در دیوان‌دره و کامیاران می‌گذراند و از سال ۹۳ به‌عنوان متخصص زنان کار خود را در اوز به‌صورت مشارکتی در بیمارستان امیدوار اوز و کلینیک (مطب) خصوصی خود شروع کرده که همچنان ادامه دارد.

در ادامه، گفت‌وگوی ما را با خانم دکتر شهلا نوروزی می‌خوانید.

* خانم دکتر نوروزی، ضمن تشکر از این‌که وقتتان را در اختیار ما گذاشتید، لطفاً علت انتخاب اوز را برای خدمت به‌عنوان پزشک عمومی و متخصص بفرمایید.

من متولد اوز هستم، خانواده‌ام در اوز حضور دارند و به زادگاهم مدیون هستم و احساس کردم اوز به من نیاز دارد و می‌تواند منشأ خدمتی در زادگاهم شوم. به همین دلیل اوز را انتخاب کردم. پس از اتمام طرح تخصص خود در کردستان، مسئولین شبکۀ بهداشت و درمان کردستان اصرار بر ماندن این‌جانب داشتند، اما با توجه به علاقه به خدمت در منطقۀ خود، از ادامۀ کار در کردستان خودداری کرده و به اوز آمدم. قبل از حضور این‌جانب در اوز، بیمارستان امیدوار دارای متخصص مشترک با لار بود. این موضوع چندان قابل‌قبول نبود؛ بنابراین من داوطلبانه همکاری خود را به بیمارستان اعلام کردم.

* همکاری شما با بیمارستان چگونه است؟

به‌صورت مشارکتی با بیمارستان اوز همکاری می‌کنم و کلینیک خصوصی نیز دارم. معمولاً نیمی از  ماه آنکال (کشیک) بیمارستان هستم. قبلاً باقی‌ماندۀ ماه را همکارم خانم دکتر شریفی که از متخصصین بومی هستند، پوشش می‌دادند. اکنون ایشان مرخصی زایمان هستند و خانم دکتر نیک‌پور همکاری می‌کنند. پس از اتمام مرخصی خانم دکتر شریفی، مجدداً همکاری این‌جانب با ایشان ادامه خواهد یافت.

* بیماران مراجعه‌کننده به شما، از چه مناطقی هستند؟

بیماران از شهرها و روستاهای مختلف هستند. علاوه بر بیماران اوز، بخش اعظم بیماران از شهرستان خنج هستند. سایر بیماران از شهرهای گراش، بستک، بیرم، لامرد و روستاهای بخش اوز و جویم و بنارویه هستند. مهاجرین افغانی نیز از دیگر مراجعه‌کنندگان به مطب هستند.

* میزان رضایت شما از بیماران مراجعه‌کننده چه‌قدر است؟

بیمار خود پزشک را انتخاب می‌کنند و در این انتخاب میزان اعتماد از اهمیت خاصی برخوردار است. خوشبختانه بیماران ارادت خاصی دارند و من نیز تلاش می‌کنم بتوانم خدمت قابل قبولی ارائه کنم. در مطب علاوه بر خدمات تخصص زنان، سونوگرافی زنان به‌صورت رایگان انجام می‌شود که این خدمت به‌ویژه برای بیمارانی که دوست دارند خدمات تخصصی خود را از طریق بانوان پزشک دریافت کنند، جاذبۀ خاص خود را دارد.

* با توجه به همکاری مشارکتی با بیمارستان اوز، از بیمارستان چه‌قدر رضایت دارید؟

رضایت از بیمارستان به چند عامل بستگی دارد: از نظر مالی و دریافت حق‌الزحمه، نه‌تنها من بلکه سایر پزشکان هم راضی نیستند. پزشکان بابت حق‌العمل و سایر خدمات ارائه‌شده، ۱۱ ماه طلب‌کار هستند و این موارد تا پایان دی ۹۴ پرداخت شده است. حق کشیک شبانه‌روزی نیز تا پایان تیرماه پرداخت شده و ۵ ماه طلب‌کار هستیم. از این نظر هیچ رضایتی وجود ندارد.

از نظر امکانات با توجه به این‌که برای درمانگاه به بیمارستان وابسته نیستم، در رشتۀ جراحی زنان و زایمان و زایشگاه، رضایت نسبی تا حدود ۸۰ درصد وجود دارد و امکانات تأمین شده است که لازم است از مسئولینِ مربوط، خیّرین و هیئت‌امنا در این باره تقدیر و تشکر کنم.

* در مورد رفتار و برخورد کارکنان چه نظری دارید؟

موضوعی که باید تأکید کنم، رفتار و برخورد عالی کارکنان زایشگاه و اتاق عمل است. تاکنون در بیمارستان‌های متعددی کار کرده‌ام، اما احساس تعهد، دلسوزی، حُسن برخورد مسئول بخش و کارکنان زایشگاه بیمارستان، نمونه و قابل الگوبرداری است، زیرا از هیچ تلاشی برای خدمت بهتر و رضایت بیماران فروگذاری نمی‌کنند.

پرسنل اتاق عمل نیز هماهنگی خوبی دارند، اما تجربۀ کارکنان زایشگاه به‌مراتب بیشتر است و خوشبختانه از این تجربه برای خدمات کمّی و کیفی بیشتر بهره‌ گرفته‌اند و رضایت بیماران نیز حاصل شده است.

* دیدگاهتان در مورد طرح تحول سلامت چیست؟

این طرح از نظر مادی برای بیماران خوب بوده و هزینه‌های آنان به‌صورت چشمگیری کاهش یافته است، اما مشکلات خاص خود را دارد. داشتن بار مالی هنگفت، عدم پرداخت به‌موقع مطالبات پزشکان و کارکنان و کاهش انگیزۀ آنان، از جمله نکات منفی طرح است. احساس می‌شود بررسی لازم بر روی طرح به‌ویژه در مورد تأمین منابع مالی صورت نگرفته و احتمال ادامه به صورت کنونی در آینده چندان متصور نیست.

در حال حاضر نیروهای طرحی منتظرند طرحشان تمام شود و به محل زندگی خود برگردند. عدم حضور متخصص ثابت، به اعتماد بیماران به پزشک لطمه می‌زند.

* از نظر سخت‌افزاری و ساختمانی چه‌قدر از بیمارستان رضایت دارید؟

مشکل عمده در بیمارستان، نامناسب بودن بخشِ بعد از زایمان است. در اکثر بیمارستان‌ها از جمله بیمارستان‌های منطقه، بخشِ بعد از زایمان از زایشگاه مجزا بوده و خدمات مناسب‌تری می‌توان در این بخش‌ها ارائه داد. با این شرایط زیاد نمی‌توان پاسخگوی نیاز بیماران بود.

* در کوتاه‌مدت تا انتقال به بیمارستان جدید، برای بخش زایشگاه چه پیشنهادی دارید؟

یکی از موارد عمده، کمبود فضا در زایشگاه و ادغام زایشگاه با بخش بعد از زایمان است که اگر بتوان اقدامی کرد، خدمات بهتری می‌توان ارائه داد. رعایت نظرات کارشناسانه در خرید تجهیزات به‌منظور استفادۀ بهتر از هزینه‌ها و اولویت‌بندی متناسب با نیاز نیز مهم است.

* چه پیشنهادی برای زایشگاه در بیمارستان جدید دارید؟

شاید حرف‌ها تکراری باشد، اما مهم است که جدایی زایشگاه و بخشِ بعد از زایمان حتماً در بیمارستان جدید مدنظر قرار بگیرد. مورد بعدی، دور بودن بیمارستان جدید از شهر است که احتمالاً به دلیل نبودن زمین بزرگِ مورد نیاز در درون شهر، بیمارستان جدید در خارج از شهر ساخته می‌شود. اما اگر بیمارستان در مرکز شهر باشد، دسترسی بیماران و پزشکان به بیمارستان راحت‌تر صورت می‌گیرد.

* چه توصیه‌ای برای بیماران دارید؟

توصیۀ متخصص زنان بیشتر مراقبتی است که خوشبختانه بیماران منطقه به دلیل آگاهی که دارند، مراقبت‌ها را از مراکز بهداشتی- درمانی و متخصصین دریافت می‌کنند و مشکلی با بیماران ایرانی منطقه نداریم. قبلاً که در کردستان کار می‌کردم، بعضاً عدم دسترسی بیماران به مراکز بهداشتی- درمانی یا متخصص، مشکل‌ساز بود؛ اما با وجود بیماران افغانی، مشکلات ناشی از عدم رعایت کنترل جمعیت، باردارشدن متوالی، عدم دسترسی به خدمات بهداشتی- درمانی، بیماران مزمن و… داریم که در مواردی غم‌انگیز می‌شود. در بخش زایشگاه بیمارستان، زایمان زنان افغانی به‌مراتب بیشتر از ایرانی‌هاست. احساس می‌کنم آموزش‌های لازم از طرف پرسنل بهداشتی-درمانی و حتی متخصصین بر روی زنان افغانی زیاد تأثیرگذار نیست و باید از طریق متولیان امور دینی و روحانیون آموزش‌های لازم صورت گیرد، تا مشکلات موجود کاهش یابد.

* نظرتان در مورد برخورد و رفتار مراجعه‌کنندگان و بیماران چیست؟

خوشبختانه مردم منطقه قدرشناس هستند و اعتماد متقابلی بین پزشکان و بیماران برقرار است. بسیاری از مراجعه‌کنندگان، از این‌که پزشکان بومی در اوز و منطقه خدمت می‌کنند رضایت دارند. اوز از معدود شهرهایی در منطقه است که دو متخصص زنان و زایمان بومی در آن خدمت می‌کنند. در سایر شهرهای همجوار، متخصصین غیربومی بوده و با پایان طرح منتقل می‌شوند و ثبات وجود ندارد. چند روز قبل بیماری اهل خنج داشتم که خود و همسرش من و خانواده را به دلیل انتخاب زادگاهم برای خدمت دعا می‌کردند و می‌گفتند خنج نیز متخصصین زیادی دارد اما کمتر متخصص بومی در خنج خدمت می‌کند.

بارها به این‌جانب یا سایر متخصصین جهت خدمت در مرکز شهرستان پیشنهاد شده است اما علی‌رغم اطلاع از این‌که در مرکز شهرستان بیماران بیشتری وجود دارند، به دلیل علاقه‌ای که به مردم و شهر داشتم، نپذیرفتم. خوشبختانه آقای دکتر دانش هم در مواردی که پزشکان زنان مرخصی باشند، همکاری می‌کنند و کمتر مواردی پیش می‌آید که شهر فاقد متخصص زنان باشد.

حضور متخصصین و مراجعه بیماران از شهرهای همجوار علاوه بر اعتباری که برای شهر و بیمارستان کسب می‌شود، بر روی اقتصاد شهر و رونق ان نیز تأثیر دارد.

* به‌عنوان پزشک متخصص که با رتبۀ ۳رقمی در دانشگاه پذیرفته شدید، چه توصیه‌ای به جوانان دارید؟

هدف جوانان باید خدمت به جامعه و خانواده باشد. هرکس در هر زمینه‌ای استعداد دارد، باید با پشتکار ادامه دهد. پول برای زندگی لازم است، اما با پول نمی‌توان به هر جایی رسید. خدمت، از نظر وجدانی لذت‌بخش است. نباید مدرک‌گرا بود، چون هر کاری شأن و منزلت خود را دارد. خانواده‌ها نیز نباید ایده‌آل‌گرا باشند. مسئلۀ مهم این‌که خانواده‌ها باید نیاز و اولویت شهر را در هر عرصه‌ای مدنظر داشته باشند. هدف صرفاً نباید ورود به رشته‌های پزشکی و مهندسی باشد. اگر معلمین و دبیران بومی باشند، به دلیل درک مشکلات و نیازهای جامعه، تأثیرگذاری بیشتری بر روی دانش‌آموزان دارند. شخصاً مدیون دبیران و معلمین و مدیران دلسوز هستم. دبیرانی مانند آقایان: مشکین، مصطفی رضایی، سید یعقوب هاشمی، ناصر خضری و خانم پروین دادستان و سایرین، مشوق و دلسوز بودند، اما با بازنشسته شدن آن‌ها جای خالی‌شان از نیروهای دلسوز به‌خوبی پر نشده است. باید سیستم آموزش‌وپرورش تقویت شود.

خانم دکتر نوروزی! لطفاً سخن پایانی را بفرمایید.

از نشریۀ پیام اوز که این فرصت را به من داد، سپاسگزارم. از شما تشکر می‌کنم که همیشه از چهره‌های دلسوز و علاقه‌مند هستید و در زمان خدمت در بیمارستان و پس از بازنشستگی نیز در هیئت‌امنای بیمارستان، سخنان و عملکردتان بر اساس شناخت و آگاهی بوده‌ و منشأ خدمات زیادی بوده‌اید.

همان‌طور که قبلاً گفتم، چه در کردستان و چه در منطقه بارها از این‌جانب درخواست شده که در مراکز شهرستان کار کنم، اما معتقدم «چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرام است». وقتی می‌توانم برای شهر و مردم منطقه‌ام خدمت کنم، حس بسیار خوبی به من دست می‌دهد. از حُسن اعتماد مردم منطقه به پزشکان بومی نیز سپاسگزارم.