قربانی چشمان مردم

امیررضارضایی: فقط ۲۴ساعت..
در روزی که خبرنگار شاید، نفسی بگیرد در بین لایه های امواج متلاطم یک سال کاری خویش، از دیدن و گزارش کردن ..
از ساختن و نوشتن ..
و از درون حوادث، غلطیدن تا به سلامت رساندن اخبار…
و اینک، رسیدن به سررسید روزش..

و آنگاه فقط ۲۴ ساعت با انبوهی از تبریکات سرازیر شده از همه عوالم…

از طرف آنکه خوشش آمد از یک گزارش، تا آنکه خشم گرفت بر یک خبر.
از آنکه سفارش می دهد برای نوشتن خبر به طریقت خویش،
تا آنکه تاب نمی آورد از یک سوال ، نوشتن یک گزارش و صداقت یک خبرنگار .

چشمانی که دیروز را می بیند و به حکم گزارشی حقیقی و سالم و نه سفارش شده و خاصه پسند، بمبارانش می کنند و
امروز را می بیند که برای روزی به نامش، قلم را برای رژه رفتن و تعظیم کردنش، وادار می کنند..

و شرافت گوهریست کیمیا و گرانبها که بر سر هر نگینی نرود و بر سر هر مقامی، جای نگیرد…

و شرافت خبرنگار، به چشمانی است که می بیند برای مردم
تا حقیقت را برساند و ببینند و بشنوند و بخوانند واقعیت را..

و برای گمراه کردن مردم، کفایت می کند به اینکه: چشمی را به اجبار بسته کنند،
و این بستن، آغاز پوشاندن حقیقت و صداقت است..

چه آنکه چشم خود را خودخواسته، بخاطر دگر خواسته های منفعت خواه ببندد تا بفروشد شرافت خویش را..

چه آنکه می بیند ولی در خویش می میرد…تا گوهر شرافتش را نفروشد..

خبرنگار حقیقت نگار ،
خبرنگار حقیقت نشان ،
و خبرنگار حقیقت خواه ، یک‌ قربانی زنده است..
زنده ای که برای دیدن و شنیدن مردم، می میرد،
لحظه ای می میرد که واقعیت را دیده است.. ولی توان رساندنش را ندارد..
و هر آن لحظه ای می میرد که خبری را رسانده ولی هیچوقت به مقصد نرسد..به حکم سلاطین رسانه..