پیام اوز در آستانۀ پنجمین سال انتشار

 ابراهیم احمدی/مدیر مسئول: پس از صدور مجوز انتشار نشریۀ پیام اوز از سوی هیئت نظارت بر مطبوعات، در تیرماه ۹۵ اولین شمارۀ پیام اوز به چاپ رسید. اکنون با انتشار چهل‌وچهارمین شماره، این نشریه وارد پنجمین سال انتشار خود می‌شود.

با گسترش و تنوع تکنولوژی به‌ویژه نرم‌افزار موبایلی و استقبال شهروندان از فضاهای مجازی، استقبال از رسانه‌های مکتوب کاهش یافت، اما این موضوع همۀ ماجرا نبود؛ زیرا از سوی دیگر افزایش هزینه‌های رسانه‌ها شامل: هزینه‌های کاغذ و چاپ، نیروی انسانی و … نیز افزایش یافت و حمایت معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از رسانه‌ها نیز به حالت تعلیق در آمد. همۀ این موارد موجب شد که بسیاری از نشریات حتی رسانه‌های مکتوب سراسری که حمایت‌های دولتی یا سازمان‌ها را داشتند نیز با کاهش صفحات و نوبت انتشار مواجه شوند.

شیوع کرونا از اسفند ۹۸ در کشور، از دیگر علت‌های توقف یا انتشار نامنظم نشریات شد و در ماه‌های اخیر، خبر اخراج یا قطع همکاری نشریات با خبرنگاران، واکنش آنان و انجمن‌های صنفی روزنامه‌نگاران را به دنبال داشت.

بدیهی است رسانه‌های محلی از جمله پیام اوز نیز از مشکلات فوق مصون نماند و علاوه بر این‌که مشکلات مالی و عدم توازن هزینه و درآمد، فشار بر نشریه را مضاعف کرده است، ضرورت پیشگیری از بیماری کرونا نیز موجب شده انتشار منظم نشریه در سال جاری با اختلال مواجه شود.

اما این نیز همۀ ماجرا نیست، رسانه‌ها از جمله رسانه‌های مکتوب باید بتوانند علاوه بر اطلاع‌رسانی و برقراری پل ارتباطی بین مردم و مسئولین، برای مخاطب خود جذابیت داشته باشند، و این میسر نیست مگر آن‌که بتوانند نمایندۀ خوبی از افکار عمومی و انعکاس‌دهندۀ دیدگاه‌های متنوع شهروندان باشد.

نگارنده به‌عنوان مدیرمسئول نشریۀ پیام اوز و پایگاه خبری اوز امروز بارها شنیده‌ام که رسانه‌های شهرستان اوز بیشتر نقش روابط عمومی را ایفا می‌کنند تا ایفای رسالت رسانه. موضوعاتی که مطمئناً سایر مدیران مسئول رسانه‌های مجوزدارِ شهرستان نیز شنیده‌اند. گرچه رسانه‌ها برای این واقعیت موجود شاید دلیل خود را داشته باشند اما ضمن اعتراف به وجود این واقعیت باید برای حل این مشکل رسانه‌ای راهکار یافت.

اوز در سال ۹۸ به شهرستان ارتقا یافت و تلاش همۀ دست‌اندرکاران و علاقه‌مندان به پیشرفت اوز از جمله مدیران رسانه‌ها به‌ویژه قبل از اعلام رسمی ارتقا، آرام‌سازی جامعه و پرهیز از تنش بود. پس از ارتقا نیز تلاش شد این شرایط برای مسئولین فراهم گردد تا خدمات پساارتقا از جمله استقرار و ارتقای ادارات، در محیطی آرام فراهم آید. از سوی دیگر، انتقال سهوی یا عمدی و نامناسب گفته‌ها یا حتی نوشته‌ها، بیم تشدید اختلاف‌ها یا غلبۀ غوغاسالاری را تقویت می‌کرد. عدم ارسال دیدگاه‌های تحلیلی یا انتقادی از طرف شهروندان و قلم‌به‌دستان برای رسانه‌ها موجب شد آنان از جمله پیام اوز و اوز امروز در این راستا فعالیت کمتری داشته باشند.

اما همۀ موارد فوق توجیه مناسبی برای بازماندن رسانه‌ها از رسالت مطبوعاتی نخواهد بود و امید است اکنون که حدود ۹ ماه از ارتقای اوز گذشته و در آستانۀ ۱۷ مرداد و روز خبرنگار قرار گرفته‌ایم، رسانه‌ها رسالت خود را بهتر از قبل ایفا کنند، و همگی آستانۀ تحمل دیدگاه‌های مختلف را در خود تقویت کنیم تا فضای نقد و تحلیل مهیا شود. البته امیدواریم ادارات نیز انتظار نداشته باشند رسانه‌ها به‌عنوان روابط عمومی آنان فعالیت کنند.