کرونا همچنان هست و خطرناک است

فرهاد ابراهیم پور: بسیاری از مردم شهرهای ایران منتظر شنبه ۲۳ فروردین هستند تا بروند سر کار. دولت و مسئولین کشور بر اساس آخرین اطلاعیه ای که صادر شده اعلام کردند مشاغل کم ریسک امکان بازگشایی دارند و ادارات و نهادهای دولتی همچون بانک ها که قبلا با یک سوم نیرو مشغول بکار بودند؛ می‌توانند با دو سوم نیرو یعنی همان ۷۵ درصد مشغول بکار شوند و سرکار برگردند و برای موسسات آموزشی و مدارس نیز گفته شده؛  فعلا تا ۳۰ فروردین به‌روال سابق است و تعطیل می باشد و بعد از آن تصمیم گرفته می‌شود. برای بعضی از مشاغل هم گفته‌اند فعلا باز نباشند؛  همچون مجالس عروسی ها؛ عزاداری ها و باشگاههای ورزشی و کلوپ های رایانه ای و….

آیا این حرف‌ها و تصمیم ها به معنای کنترل تمام و کمال کرونا در کشور است؟  آیا به معنی این است که پیشگیری از کرونا به پایان رسیده و دیگر احتیاجی به مراقبت از خود و خانواده نداریم و از فردا در خانه نشستن تمام شده است و همگی و دسته جمعی مثل قبل از کرونا به کوچه و خیابان بیاییم و چرخ بزنیم و هر آن‌چه این حدود دو ماه روی دلمان مانده خالی کنیم .

هر آن‌کس که دچار چنین فکری باشد و چنین رفتاری از خود نشان بدهد مطمئن باشید از این همه توصیه و اطلاعات راجع به کرونا درس نگرفته و متوجه نبوده و نخواهد شد که در همین کشور خودمان به لحاظ بسیاری از بی دقتی ها و سهل انگاری ها و عدم توجه به توصیه های ایمنی در باره خطر ویروس کرونا؛  موجب مرگ بیش از ۴هزار نفر شده است و بالغ بر  ۶۸ هزار نفر مبتلا داریم و روزانه و هنوز هم شاهد مرگ بسیاری از هموطنان خود هستیم . واقعیت تلخ همین است.

با توجه به این موضوع ؛  فورا این سوال پیش می آید : چه‌کار کنیم ؟

ایا باز هم در خانه بمانیم؟  و سر کار نرویم. اگر نرویم چه کسی ما را تامین می‌کند؟ چه کسی و چه نهادی پول اجاره و مایحتاج ما را می‌پردازد؟  و چه کسانی این همه مدت که صبر کردیم و خانه نشستیم و از جیب خرج کردیم در این اوضاع کمک حال ما می‌شود؟

همه این سوالات منطقی هستند و سوالاتی درست و به جا می باشند و نتیجه و جواب هم تا اندازه ای مشخص است یا مردم خود توان مالی دارند که یک ماه دیگر در قرنطینه خانگی بمانند یا اینکه دولت و مسئولین این نیاز مردم را حداقل تامین کنند تا یک ماه دیگر مردم بی دغدغه باشند و در خانه ها بمانند و کسب کارهای غیر ضرور ؛ همچون سابق بسته بمانند. 

همه مردم ما توان مالی برای ادامه ماندن در خانه را ندارند. بسیاری از افراد جامعه ما را افرادی تشکیل می‌دهند که اگر یک هفته هم سر کار نروند نمی توانند خرج زن و بچه خودرا تامین کنند و روزبه‌روز در فقر و بدبختی به‌سر خواهند برد. کارگران روز مزد ؛ کارمندانی که حقوق اندک و ثابتی دارند و بسیاری از خانواده هایی که نه پس انداز دارند و نه راهی برای دریافت پول از کسی؛  اینها درمانده شده اند و نیاز به کمک دارند .پس بسیاری از مردم به‌خصوص در شهرهای بزرگ که هزینه ها بالا است و قدرت خرید کم؛ نمی توانند بیش از این در خانه بمانند؛ مگر این‌که از سوی دولت و مسئولین کشور؛  کمک قابل ملاحظه ای دریافت کنند تا توان این را داشته باشند که یک ماه دیگر در خانه ها بمانند .

آیا دولت و مسئولین چنین تمایل و امکان و توانی برای پرداخت یک ماه دیگر در خانه نشستن مردم را دارند ؟

دولت اگر تمایلی هم داشته باشد با توجه به شرایطی که اعلام کرده اند توان آن‌را  ندارند. مسئولین بارها گفته اند در شرایط تحریم هستیم و توان آن‌ها کم است و باید هم اقتصاد بچرخد و هم با کرونا مبارزه کنیم ؛ نمی شود کشور را تعطیل کرد؛  بلکه با مشارکت نهادها و تلاش مسئولین بهداشت کشور و نظارت بیشتر و توجه به نکات ایمنی توسط خود مردم از این بلا نجات یابیم و چرخ مملکت هم بچرخد .

پس شرایط هم‌چنان دشوار است و نشان از این دارد که برگشت به سر کار حدود ۷۵ درصد از مشاغل در شنبه ۲۳ فروردین ماه ۹۹ حتمی است. هر چند عده ای از مردم اطمینان داریم آن‌را به ۸۰ درصد هم خواهند رساند؛ چرا که همیشه عده ای هستند که بی توجه به توصیه ها و دستورات عمل می‌کنند.

این‌که مردم و مسئولین در شهرهای بزرگ چگونه این دشواری و پیچیدگی را به پیش خواهند برد و امکان ریسک ابتلا به کرونا کم خواهند کرد؛  باید در هفته پیش روی دید.  آیا مردم در فشردگی مترو و اتوبوس و تاکسی و قطار و مراجعه به ادارات دولتی و بانک ها و… خودرا مصون خواهند کرد.  آیا در آن‌جا ها و در گذرگاههای خیابانی و عبور ها رعایت حد فاصل اجتماعی کاملا رعایت خواهد شد ؛  یا اینکه عده ای رعایت می‌کنند و عده ای هم بی خیال این حدفاصل و توصیه ها می‌شوند ؛ آن‌را باید به شعور مردم؛  توجه به توصیه ها و کارآمدی و کم خطری این بازگشایی  و نظارت دولتی و اجرای قوانین در یک هفته آینده دید. هفته ای پر از ریسک و احتمال خطر .

برگردیم به شهرستان اوز و شهر اوز. آیا ما مردمی که یدک کش فرهنگ و ادب هستیم در این یک ماه و اندی آن‌قدر اموخته ایم که هنوز خطر کرونا را جدی بگیریم ؛ یا فقط منتظر باز شدن مغازه ها و برگشت تام و تمام به شرایط قبل هستیم. بررسی روند این ۵۰ روز بخصوص این یکماه که سخت گیری ها بیشتر شد و کسبه و بازار مجبور به نکات ایمنی شدند نشان داد که افراد بسیار کمی و معدودی به دلخواه خود مغازه ها را بستند مگر به دستورات و اطلاعیه ها. البته عده ای هم همراه با توصیه ها و اگاه شدن از خطر ویروس کرونا آن‌را جدی دیدن و محل کسب خود را بستند و به توصیه ها توجه کردند و در خانه نشستند و تا این ساعت و این‌روز که دارم این مطلب را می نویسم آن‌ها همچنان در خانه مانده اند. بررسی این یک ماه باز نشان می‌دهد که نیروی انتظامی به همراه گروه های مردم نهاد و ستاد پیشگیری و یاوران شورا  و.. سعی بسیار نمودند تا از خروج  و ورود بی دلیل  افراد جلوگیری کنند تا سطح پیشگیری را بالا ببرند. متاسفانه در ایام نوروز کار این نهاد ها بسیار سخت و دشوار شد تا نگذارند مردمی که به توصیه ها توجه نمی کنند از رفتن به گردش باز دارند .

تجربه زندگی به آن‎ها که عمری را گذرانده و خوب دیده اند؛  آموخته است آدمی به سختی چیزی را به دست می آورد اما می‌تواند آن‌را به سادگی از دست بدهد. نیروهای زیادی در سطح شهرمان شبانه روز دغدغه سلامتی مردم را داشته اند از فرماندار و فرمانداری شهرستان که با نظارت بر همه نهاد ها و اتخاذ تصمیمات و نظارت بر اجرای آن‌ها در سطح شهرستان گرفته تا ستاد پیشگیری و مبارزه با کرونا و یاوران شورا و شهرداری و و نیروی انتظامی و… تا گروه های مردمی تا زنان پرتلاش و خدمتگزار که در حال دوخت ماسک و لباس بودند تا دیگر زنان که همراه با دیگر گروه‌ها تلاش می‌کردند؛  تا رسانه های خبری اوز چون اوز امروز، پیام اوز و پسین اوز و گروه های مجازی دلسوز و خبر رسان همگی در تلاش بودند تا از این ویروس مهلک و مرگبار در سطح شهر و شهرستان جلوگیری کنند . و خود مردمی که با ماندن در خانه و رعایت نکات ایمنی همراه با این نیروها بودند باعث شده تا اوز و شهرستان اوز کمتر آسیب ببیند .

همه تلاش کرده اند دولت و مردم و نهادها کادر پزشکی کادر درمانی پرستاران و همه دلسوزان کشور و مردم شبانه روز کاری کردند تا این ویروس کمتر شیوع پیدا کند مطمئنا نارسایی داشتیم کمبود بوده است و حتی سهل انگاری در تصمیم بوده است اما نباید تجربه را تجربه کرد و این خطرناک است. مردم نه دولت هستند و نه نهاد تصمیم گیر در این شرایط، بلکه همراهانی بودند که می‌خواهند هم سالم بمانند و هم چرخ زندگی اشان بچرخد. شرایط به گونه ای است که اگر تصمیم گیر آمدن و نیامدن سر کار نیستیم، تصمیم گیرنده سلامتی خود و دیگران باشیم .

آرزوی همه ما مردم شهر و کشورمان و همه مردم جهان این است که هر چه زودتر این ویروس شوم و خطرناک که روزانه جان هزاران نفر را در جهان میگیرد زودتر از بین برود؛  اما تا آن روز باید قبول کنیم که ما جهانی به هم بسته و وابسته هستیم و این ویروس از هر روزنه ای که پیدا کند وارد می‌شود از دوست و آشنا گرفته تا همشهریان و هموطنان تا مردم دیگر کشورهای دنیا. کرونا اسب نادیده تک تازی ست سوار بر مردم جهان؛  آن‌را با هوشیاری و رعایت نکات ایمنی می‎شود به‌زیر انداخت .

فردا شنبه ۲۳ فروردین سال ۱۳۹۹ است. آیا بعد از این همه تلاش همگانی و بعد از تحمل این همه سختی حاضریم آن‎چه بدست آورده ایم به‌سادگی از بین ببریم یا هنوز هم محتاط وهوشیار با شرایط جدید؛ مواظبت از خود و دیگران را سرلوحه رفتار و کردارمان قرار می‌دهیم و هنوز هم قبول داریم که ویروس کرونا هست و خیلی هم خطرناک است.

مانا و تندرست باشید.