چوب حراج بر یک سرزمین

امیررضارضایی(اوزی): ما نمی دانیم مفهموم آوارگی چیست؟ 

شاید هم بدانیم در مفهوم آواره شدن به این‌که؛ به‌خاطر نداری‌های زندگی آواره شویم، به خاطر جریانات پیش آمده در هر زندگی‌ آواره شویم حال چه با دست خویش  و چه به‌خاطر شرایط محیطی نامناسب آواره شویم در درون مرزهای کشور خود..

 ولی مفهوم آواره شدن به اجبار، به قیمت سرقت خاک، به جبر جبار، به لطف خیانت و به لطف تمام زد وبندهای سردمداران دست نشانده خائن بر سرزمین‌های اسلامی را تا آواره نشویم درک آن سخت خواهد بود..

درک کوچ اجباری  به اردوگاه‌ها، درکی نیست که بتوان با جان و دل فهمید تا آن‌که در واقعیت آن قرار بگیری و زندگی کنی به  اجبار و دیدن آن‌سوی خانه‌ات با حصاری از حصاربندان قومی سرکش…

 چگونه می توان غیرت یک وطن پرست اسلامی را درک کرد، وقتی خانه و خاکش از مهد نیاکانش به محوای قومی رانده شده و آواره از درگاه خداوندی به زور تبدیل  گشته تا به قدرت زور جبارین، صاحب آن  گردد، بدون دیدن  حق صاحبخانه..

  ما را یارای درک آن نیست چون آسوده ایم به لطف مدافعین مرزهای این سرزمین..

 خواستند که خاکمان را ببرند ولی هشت سال وطن پرستان سرزمینم سینه سپر کردند تا تکرار فلسطین نگردد این سرزمین آزاد..

ما به کدامین تفکر اسیریم که حق آواره شدن ملتی را حق اشتباه خودشان دانسته و سر درگریبان خویش ، چوب حراج می زنیم برای آن..

 ما سوار بر کدامین موجیم که بیت مبارکی را حق قومی صهیون  دانسته و به لعاب (حق زیستن  آن‌ها) برحق مردمش و حق ملت اسلامی سرپوش می گذاریم؟ که نشان‌های همزیستی ما، درفش هویت اسلام ماست به سند تمام تواریخ دنیا…

 باید درقلب مقاومت بود تا درک کنیم زجر کمبودها، زجر دست خالی ها ،زجر شنیدن توهین‌ها به مردمانت..که به راحتی در افکار خویش چوب حراج نزنیم بر یک سرزمین..

و چه راحت پاره هایی از مردمی آواره ، به جرم مسلمان بودنشان ، به جرم خیانت اندک  سردمداران دولت‌های اسلامی، به جرم اینکه از ما نیستند و به امواج مخرب اسلام ستیزان داخلی و خارجی و در لباس ملی گرایی ، چوب حراج می زنیم بر غیرتمان..

 و به هزار  زبان بافته شده از فکری در امتداد تخم فتنه، چوب حراج می زنیم بر سرزمینی که ملت آن ،سال‌هاست آواره اند.

فلسطین، چوب حراج گشته در افکار ستیزه گرایانه و بر گرفته از صهیونیستی که ریشه در تمام دنیای ما دارند‌..

 فلسطین خوار گشته و ناچیز ،در افکار دین ستیزانی به لعاب و رنگ ملی گرایانه.. که ملی گری حرمت دارد به حقیقت آن..

ولی افسوس که نمی دانند آزادی وآزادگی انسان‌هاست که به یغما رفته ولی افسوس که نمی دانند..

 نمی دانند که تپش قلب‌های بیدار است که همچنان ماندگارند برای شنیدن صدای زجر و آوارگی انسان….

 که حمایت و حرمت به انسان‌ها مرزی ندارد اگر وجدان آزادگی بیدار بماند..