نمایش «کافۀ پولشری» کاری از گروه ققنوس از ۱۱ تا ۱۶ شهریور در تالار کف عمر خیام دانشگاه آزاد اسلامی اوز به روی صحنه آمد.
این نمایش نوشتۀ آلن وتز ترجمۀ اصغر نوری به کارگردانی نعیم منفرد و بازیگری انیس ابراهیمی به سرپرستی سید مرتضی هاشمی به اجرا درآمد و هنردوستان از اوز، لار و گراش را برای تماشای این کار هنری به سالن نمایش کشاند. در اجرای این تئاتر ابوالقاسم نظامی، آیدا مختاری، الهام ابراهیمی و مهیار ابراهیمی همکاری داشتند.
نوشاده نوشادی از فعالین اجتماعی که پنجشنبه ۱۵ شهریور این نمایش را دیده، مطلبی دراینباره ارسال کرده است که با هم میخوانیم.
تئاتر اوز در گذر زمان
وقتی با جمعی از دوستان به دیدن تئاتری که در دانشگاه آزاد اوز اجرا میشد رفتم، بهانهای بود برای اینکه ذهنم تصویر چنددهه قبل را جلوِ چشمم بازگشایی کند. جالب اینکه در سالن دبیرستان بهروزیان و جلوِ پرده، باز چهرۀ آشنای دیرین دنیای تئاتر اوز مرتضی هاشمی بود که نقشآفرینی میکرد. شاید خود آنان اکنون تئاتر کمدی «دزد و وجدان» را به یاد نداشته باشند که با هنرنمایی آقایان انداچه و امینی و چند تن از نقشآفرینان آن زمان به اجرا گذاشتند. تئاتری سراسرخنده به این مضمون که چند دزد بعد از تلاش فراوان و دزدیِ پُردردسر از یک منزل، درست هنگام تقسیم آنچه دزدیده بودند، از مسجد صدای آیاتی از قرآن در بلندگو به گوششان رسید که باعث شد وجدان خفتۀ رئیس گروه بیدار شود و با احساس ندامت، توبه کند.
حالا بعد از مدتها با سبک جدیدی از تئاتر روبهرو میشوم که انیس ابراهیمی با تسلط و تبحر به تکبازی مشغول است. صدای رسای این بانوی نوجوان و استعداد شگرف ایشان در جذب مخاطب قابلتحسین است، با این اماواگر که چرا با چنین توانمندی، زبان یک بانوی اروپایی را به تصویر میکشد؟
با در نظر گرفتن اینکه تئاتر و سینما زبان فرهنگ یک جامعه است، نباید بگذاریم چنین استعدادهایی به هدر رود. از مجربین خوشنام عرصۀ تئاتر اوز توقع داریم که به انتقال حرف دل یک زن ایرانی هم اکتفا نکنند و صحنۀ تئاترمان را به مکانی برای انتشار حرف دل مردم شهرمان اختصاص دهند.
فاصلۀ عظیم فرهنگ اروپایی با ما بهقدری است که گاه بیان کلماتی بدون عفت کلام و یا حرکاتی ناپسند از دید فرهنگ ما را دربرمیگیرد که هنرنمایی بسیار قابلستایش هنرمندان ما را با رنگ و لعابی ناهمگون ادغام میکند. برگشت به پیامهای پرمحتوای چنددهه قبل در نمایشنامهنویسیهای آن زمان با بازی هنرمندان کنونی، بدون شک تئاتر شهرمان را در سکوی بالاتری قرار خواهد داد. هرچند جا دارد قدرشناس پیشکسوتانی باشیم که در عرصۀ تئاتر سالها زحمت کشیدهاند، و بدانیم که هرگونه پیشرفتی در این زمینه را مدیون تلاش خستگیناپذیر آنان هستیم. باشد که در گذر زمان، تئاتر اوز بدون نقص اوج گیرد.