گفت‌وگو با سحر طاهری؛ فعال اجتماعی و رسانه از بریز

ابراهیم احمدی: از چهار سال پیش، پس از درخواست سایت صحبت نو لارستان، فعالیت رسانه‌ای را در آن سایت شروع و خبرها، مصاحبه‌ها و گزارش‌ها را ارسال کرد. با توجه به این‌که قبلاً بر روی نویسندگی تمرکز داشت،فعالیت رسانه‌ای را تجربه‌ای خوب می‌دانست.

سحر طاهری پس از یکسال همکاری با صحبت نو، جذب میلاد لارستان می‌شود. وی علت انتخاب میلاد لارستان را چاپ منظم و برنامه‌ریزی دقیق می‌داند. سه سال است که علاوه بر خبرنگاری برای میلاد لارستان، مطالب دیگری از جمله گزارش‌ها، مباحث روز و جامعه‌شناسی نیز کار می‌کند.

گزارش‌ها و اخبار وی را در سایت میلاد لارستان خوانده بودم اما برای اولین بار او را در نشست خبری رئیس شورای اسلامی شهرستان با اصحاب رسانه ملاقات کردم. وی درخواست گفت‌وگوی کوتاه را پذیرفت. از او دربارۀانگیزه‌اش برای فعالیت رسانه‌ای پرسیدم که پاسخ داد: «در کنار خبرنگاری،گفت‌وگوهایی با افراد نخبه به‌ویژه در روستای بریز داشتم که این موضوع تأثیر بسیار مثبتی از نظر فرهنگی در روستا داشت. دریافتم که این فعالیت درتشویق دانش‌آموزان به ادامۀ تحصیل تأثیر زیادی داشت. مردم روستا افراد نخبه را بهتر شناختند و ذهن‌ها تکان خورد. خانواده‌ها برای شکوفایی استعدادهای کودکان و نوجوانان خود حمایت کردند و این، دستاورد بزرگی برای روستای بریز بود. اکنون این گفت‌وگوها از حوزۀ بریز گذشته و پا به روستاهای دیگر گذاشته است.»

طاهری علاوه فعالیت رسانه‌ای، سابقۀ نویسندگی نیزدارد. اوبرای نوشتن رمان بلندش فکر کرد باید سوژه‌ای انتخاب شود که موضوعی ناب و بکر داشته باشد.برای این کتاب، داستان زندگی خانواده‌های خرمشهری پس از جنگ را انتخاب کرد و نام آن را «در هوای خرمشهر» گذاشت. برای این‌که کتابش زاییدۀخیال‌پردازی نباشد به خرمشهر سفر کرد و با مردم آن شهر به گفت‌وگو پرداخت و پس از آن نیز برای جزئیات بیشتر، تلفنی با آنان در تماس بود. تحقیقاتش را برای پی بردن به شرایط مردم خرمشهر نیز ادامه داد. این کتاب در شمارگان هزار جلد در سال ۹۳ چاپ شد که استقبال خوبی از آن شدو همۀ آن به فروش رسید. او اکنون کتاب «خودشناسی و جامعه‌شناسی» را در دست تألیف دارد که بیشتر براساس تجارب زندگی خود و مطالعاتی که در این زمینه داشته به رشتۀ تحریر درآورده است. مجوز کتاب مذکوردر ۱۶۰ صفحه صادر گردیده، مراحل ویرایش آن انجام شده و طرح روی جلد آن نیز آماده است.

از وی در مورد فعالیت‌هایش در دوران راهنمایی و دبیرستان پرسیدم که گفت: «از ۱۴سالگی عضو کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و عضو برگزیدۀ کانون درزمینۀداستان‌نویسی بودم. با توجه به اینکه ساکن روستا بودم بدون شرکت در کلاس‌های کانون آثارم را از راه دور به‌صورت نامه برای کانون‌های لار و شیراز ارسال می‌کردم و عضو برگزیده شدم. احساس می‌کردم حرف‌هایی برای گفتن دارم و همواره قلم و دفتر داشتم و اتفاقاتی که می‌افتاد و ارزش ثبت شدن را داشت، یادداشت می‌کردم.»

از طاهری خواستم توصیۀ خود را برای خبرنگاران جوان بگوید، او می‌گوید: «خبرنگار لزوماً نباید ساکن محل انتشار رسانه باشد. روستای ما با لار فاصله دارد اما با کارهای فرهنگی توانسته‌ام علاوه بر معرفی نخبگان، بردانش‌آموزان تأثیربگذارم و انرژی آنان را هدفمند کنم. قبلاً تعداد دانش‌آموزان پسر در این روستا کاهش یافته بود که به‌مروردیدگاه‌ها تغییر کرد و در حال حاضر با حضور معلمان و مدیران بومی موفقیت‌های خوبی حاصل شده است.»

این فعال فرهنگی در مورد روستای بریز می‌گوید: «بریز دارای حدود ۳ هزار نفر جمعیت است و زیرمجموعۀ دهستان دهکویه است. بریز روستایی کهن است که از قدیم جایگاهی ویژه داشته و با داشتن شهربان، قلعه‌ها، کاروانسراهای بزرگ و قهوه‌خانه‌ها، مسئولینِ وقت رفت‌وآمد زیادی به روستاداشته‌اند. درحال حاضرنیزباداشتن دوکانال تلگرامی«بریزکهن»و «صبای بریز» با همکاری آقایان غلامرضا درویش‌بیگی، رضا، فرشاد، محمد و حسین طاهری زمینۀ خوبی جهت رشد و ارتقای سطح فرهنگی و اجتماعی در روستا حاکم شده است.»

سحر طاهری می‌گوید، به‌عنوان عضو علی‌البدل شورا انتخاب شده و با این نهاد مردمی همکاری دارد و در سفر هیئت سفیران نور که متشکل از نمایندگان ادارات به مدیریت رئیس حوزۀ علمیۀ لارستان به بریز بود، از او به‌عنوان جوان موفق روستا با اهدای لوح تجلیل شده است.

از این فعال رسانه‌ای در مورد همکاری میلاد لارستان با وی می‌پرسم؛ وی پاسخ داد: «آقای مؤیدی مدیرمسئول میلاد لارستان و سردبیران سایت و نشریه، دست وی را برای انتخاب سوژه باز گذاشته‌اند و مواردی که ارسال می‌کند، به چاپ می‌رسد.»

از او خواستم که برخی از نخبگان بریز را معرفی کند. او علی طاهری دکترای مکانیک و رئیس دانشگاه دولتی لار، مهدی طاهری دکترای پیدایش- رده‌بندی و ارزیابی خاک، مهدی مریدی دکترای حرفه‌ای دندانپزشکی و پریسا احمدلو شاغل در وزارت امورخارجه را نام برد.

طاهری گفت، متنی دربارۀ خودشناسی و جامعه‌شناسی تنظیم کرده است که با هم آن را می‌خوانیم.

«با توجه به چالش‌ها و دغدغه‌های فکری بی‌شماری که در زندگی افراد جامعۀ امروزی وجود دارد و با شرایط اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی، معمولاً این مشکلات و دغدغه‌ها برای عموم افراد مشترک بوده و در سطح جامعه فراگیر است. در نتیجه خروجی آثار فعالین فرهنگی و اجتماعی در سطح جامعه؛ چه درزمینۀتألیف کتاب، فیلم و مستندسازی، تحقیق وپژوهش،مقالات علمی و غیره،معمولاًدربرگیرندۀ این موضوعات روز جامعه هستند و مبحث خودشناسی و خودآگاهی یکی از این موضوعات است که اخیراً درصد بالایی از آثار محققان و صاحب‌نظران در این عرصه را به خود اختصاص داده است.

 از آنجایی که فرد در تعامل با دیگر افراد و اجتماع در حال گذران امورات زندگی خویش است، در نتیجه موضوع جامعه‌شناسی خواه ناخواه در کنار مبحث خودشناسی قرار خواهد گرفت، به این معنا که چنانچه انسان درصدد کسب خودآگاهی برای بالا بردن سطح کیفیت زندگی خود باشد، در کنار این موضوع مستلزم شناخت محیط اجتماعی و جایگاه و نقش و تأثیر خود در آن جامعه نیز هست.

خودشناسی به معنای واقف شدن بر استعدادها و ویژگی‌های فردی و شخصیتی خویش است و از طرفی نیز به معنای تهذیب و تزکیۀ نفس است. برای حرکت در مسیر تکامل اخلاق فاضله و بُروز استعدادها، داشتن افکار واقع‌بینانه و… به خودآگاهی و خودشناسی نیاز است، زیرا از آنجا که خصوصیات اخلاقی هر فرد در سرنوشت و کسب موقعیت‌ها و موفقیت‌های او نقش بسزایی دارد، خصوصیات و خلقیات بارز یک ملت در جامعه نیز مسلماً در پیشبرد یا عدم پیشبرد اهداف داخلی و خارجی و سیاسی و فرهنگی جامعه تأثیر مستقیم خواهد داشت. تنها دولت‌مردان یک کشور که تصویب‌کنندگان قوانین و ضوابط داخلی و بین‌المللی هستند تصمیم‌گیرندگان نهایی در ایجاد فراز و نشیب‌های سرنوشت یک ملت نخواهند بود، زیرا حتی دشمنان یک ملت نیز اگر به هرنحوی وازهر راهی سعی دررخنه کردن وایجاد اختلال وتزلزل درارکان جامعه داشته باشند، در وهلۀ اول با خصوصیت‌های بارز اخلاقی آن مردم برخورد خواهند کرد و مشخص می‌شود که بدنۀ جامعه با وجود چنین خصوصیت‌های بارز و کلان در سطح اجتماعی تا چه اندازه نسبت به پذیرش این جریانات مساعد بوده یا نفوذناپذیر است.

به همین دلیل است که در موضوع خودشناسی و جامعه‌شناسی که از موضوعات روز اکثر جوامع به شمار می‌روند، این دو موضوع همیشه با هم و در کنار هم مطرح می‌شوند؛ زیرا “جامعه‌ای که افراد آن به خودآگاهی رسیده باشند، این جامعه به‌خودی‌خود اصلاح می‌شود” و ناهنجاری‌های اجتماعی از عرصۀ آن زدوده می‌شود. کوتاه‌ترین و آسان‌ترین و کم‌هزینه‌ترین راه برای اصلاح یک جامعه و نجات آن از نابسامانی‌های اجتماعی و فرهنگی، واقف شدن افراد آن جامعه به اهمیت علم خودشناسی و خودآگاهی و تلاش در کسب این علم و آگاهی است.»